Lieve allemaal,

Onze trip naar het zuidwesten van Australie zit er alweer op. Na 5 dagen rondneuzen en 1500 kilometer verder, zijn we weer in de buurt van Perth aangekomen. Op dit moment verblijven we weer even in Ian zijn huis en kunnen we even op temperatuur komen. Dat is ook wel nodig want het was over het algemeen koud en nat in het zuidwesten. Koud en nat, maar ook geweldig. Het natuurschoon in het zuidwesten van Australie is echt adembenemend; gigantische kari (eucalyptus) bossen, de bush, heuvelachtige weiden vol met vee, ruige kusten met een helderblauwe zee, tientallen soorten fel gekleurde vogeltjes en papegaaien, walvissen en dolfijnen. We hebben de leegte van Australie al goed kunnen ervaren; de plaatsjes die je onderweg af en toe tegenkomt tellen meestal iets van rond de 2000/3000 inwoners, het inmense gebied tussen de plaatsjes bestaat uit boerenland en nationale parken.

De afgelopen 5 dagen in het kort:

We hebben onze eerste nacht in onze camper doorgebracht op een caravan park in Busselton. De tweede dag hebben we de Caves Road gereden, de ‘touristische' route van Cape Naturaliste tot Cape Leeuwin. Onderweg stuitten we op prachtige surfstranden met metershoge golven, tientallen wijngaarden en talloze bossen en kustlandschap. We sloegen ons ‘kamp' op in Augusta, waar we een camping aan het strand hadden. Augusta ligt op de Cape Leeuwin en op dit punt komen de Indische en de Southern Ocean bij elkaar. The Southern Ocean brengt vaak onstuimig weer met zich mee en vanaf dit moment was het qua weer naast koud vaak ook nog nat. Dit mocht echter de pret niet drukken, want de volgende morgen gingen we whale watchen! ‘s Ochtends vreesden we dat onze geplande walvissafari in het water zou vallen vanwege het weer, maar zodra we de boot opstapten stopte het met regenen en klaarde het weer op. Van ongeveer juni tot september trekken Humphback whales langs de kust van Ausgusta, die van Antarctica op weg naar het warmere water van Exmouth zijn. Tijdens de safari hebben we zo'n 7 walvissen gezien, met op een gegeven moment zo'n 5 bij elkaar. De walvissen kwamen tot heel dichtbij de boot (of de boot kwam tot heel dichtbij de walvissen) en ze waren vrij actief. Het was een indrukwekkend tafareel en we hebben er met volle teugen van genoten! Grappig was trouwens dat op weg naar de zee, ook dolfijnen met onze boot meezwommen!
Na deze belevenis zijn we naar Pemberton gereden, een klein plaatsje midden in de kari en jari bossen. Hier zijn we bij de Gloucester tree geweest, een boom van zo'n 67 meter hoog, waarin je via stalen pinnen omhoog kan klimmen. Aangezien je het waarschijnlijk niet meer kan na vertellen als je uit deze boom valt, hebben we een bezoekje aan de top maar gelaten voor wat het is. Toch hebben we nog even het avontuur opgezocht en hebben we een 4wd track (The Heartbreak Trail) door het Warren NP gereden. De camper moest hier flink werken en Joep moest flink sturen, maar het was geweldig om helemaal in het bos te zitten met niemand om je heen. We waren aanvankelijk van plan om op een bush camping in het nationale park te overnachten, maar toen het wederom begon te regenen en het schemerig werd, voelden we ons toch een beetje lonely en vooral koud en hebben we toch maar het caravan park in Pemberton opgezocht. Na een goede nacht regen en een ochtend met regen, was het wonder boven wonder droog toen we de volgende middag in Warpole aankwamen. In Warpole hebben we de Tree Top Walk gelopen. In de bossen van Warpole is een stalen constructie, van een paar 100 meter lang en op zijn hoogste punt 60 meter hoog, gebouwd. Deze loopbrug voert je langs en door de toppen van de Kari en Gum bomen. Het was erg bijzonder om uberhaupt in dit dichtbegroeide ‘vreemde' bos te zijn en al helemaal om deze gigantische bomen eens vanuit een compleet ander perspectief te zien, namelijk van opzij en boven. Na de Tree Top Walk zijn we doorgereden naar Denmark, een volgend plaatsje aan de kust. Voordat we hier aankwamen hebben we nog een klein uitstapje gemaakt naar de Elephant Rocks en Green Bay, een wederom adembenemend mooi strand met fraai uitgesleten rotsformaties (oa. in de vorm van olifanten). In Denmark hebben we op een echte plattelandscamping geslapen. ‘s Avonds was het echter dusdanig koud en nat, dat we de plaatselijke pub maar hebben opgezocht en hier met een haardvuurtje in de rug en met het Australische Rugbyteam op de tv voor onze neus, tussen de rugby lievende locals een countermeal hebben gegeten. Ook hebben we ‘s avonds een wasje gedraaid. Dit was een groot success aangezien het wasgoed ‘s ochtends nog net zo nat was als de avond ervoor. De volgende dag hebben we dus als een Sjonnie en Anita, met een camper volgehangen met wasgoed, rondgereden. Gelukkig konden we tussen al het wasgoed door nog vrij goed naar buiten kijken, want we hebben weer een prachtige toch gemaakt. Vanaf Denmark vertrokkken we naar het Porungurup NP en de Stirling Ranges. Dit zijn 2 bergketen en in de Stirling Ranges bevinden zich de hoogste toppen van West Australie. In beide parken hebben we de ‘Scenic Drive' gereden, een onverharde weg dwars door het park heen. Het was af en toe even hobbelen, maar dubbel en dwars de moeite waard. Eenmaal weer uit de Stirling Range bevonden we ons toch een beetje in de middle of nowhere en besloten we in een ruk door te rijden naar Perth, waar we door Ian met een warme maaltijd en een warm bedje werden ontvangen!
Een geweldige eerste week in Australie dus!

Vandaag blijven we waarschijnlijk nog even in Frementle, vanaf morgen zal onze lange tocht naar het Noorden beginnen. Hoewel het zuiden geweldig mooi was, was het toch echt te merken dat het winter in Australie is. We hopen dus dat het Noorden ons wat fijnere temperaturen brengt zodat we eindelijk onze eerste Australische Barbie (BBQ) kunnen houden en naast ons campertje kunnen zitten in plaats van helemaal ingepakt erin. Verder hopen we dat Darwin ondertussen een beetje dichtbij Perth is komen te liggen, ook hier schieten de diesel en bezineprijzen de pan uit en Jasper (onze camper) lust wel een aardig slokje brandstof. Het mobiele bereik (Australisch telefoonnummer: +61 406209191) was in het zuiden nog vrij goed, we verwachten echter dat dit vanaf nu slechter zal worden, we'll see. Tot slot, we beginnen de Australiers al een beetje te verstaan en leren al om ‘See Ya' te zeggen in plaats van ‘Bye'. We komen er dus wel!

Bedankt voor alle leuke berichtjes, smsjes (fijn dat jullie met ons meereizen, Henk en Marijke!) en verhalen uit Nederland! Tot het volgende reisavontuur!

Heel veel liefs,
Nienke (en natuurlijk Jeroen)